Skamieniałości trylobitów „Bompeii” sprzed 508 milionów lat wykazują nigdy wcześniej niewidziane cechy

Trylobity sprzed 508 milionów lat zachowały się w materiale wulkanicznym, odsłaniając nigdy wcześniej nie widziane szczegóły w 3D. Ich fosylizacja była tak szybka, że ​​na miejscu zachowały się małe muszle, a tkanki miękkie, w tym aparat gębowy i narządy wewnętrzne, są nadal widoczne.

Trylobity zostały zakopane w strumieniu piroklastycznym – gorącym, gęstym materiale, który czasami osiąga duże prędkości po wyrzuceniu z wulkanów. 200 metrów (656 stóp) na sekundę. Zwykle spala każde życie na swojej drodze, ale w systemie oceanicznym może się to zmienić.

„Powierzchnia oceanu pokrytego popiołem byłaby niebezpiecznie gorąca i rzeczywiście spowodowałaby poparzenia zwierząt na mniejszych głębokościach” – współautor badania Doktor Greg Edgecombe Muzeum Historii Naturalnej w Londynie poinformowało IFLScience. „W miarę jak trylobity żyjące na dnie oceanu przenoszą i dodają, popiół miesza się z wodą morską. To mieszanie w kolumnie wody morskiej musiało wystarczająco schłodzić popiół.

Starożytne cuda, zebrane w Atlasie Wysokim Maroka, nazwano trylobitami „Bombi” ze względu na ich niezwykłe zachowanie w popiele. Są niewiarygodnie stare, ale nie są najstarszymi trylobitami, jakie kiedykolwiek odkryto.

Mają około 508 milionów lat, są młodsze od najstarszych trylobitów, które mają około 521 milionów lat. Istnieją również starsze skamieniałości śladowe w postaci nor zwanych Rusophicus, które uważa się za dzieło trylobitów i których wiek szacuje się na ponad 528 milionów lat.

Jednak porównawcze lucjany whipper są nadal godne uwagi ze względu na poziom ochrony, jaki wykazują.

„To, co czyni nasze okazy wyjątkowymi, a w istocie szczególnie prymitywnymi, to trójwymiarowe zachowanie ich przydatków” – kontynuował Edgecombe. „Połączenia nie są spłaszczone, przestawiane czy złamane. Zachowane są w orientacji zbliżonej do naturalnej. A ponieważ zachowały się jako puste przestrzenie w macierzy skalnej, można je zobrazować tomograficznie, aby zobaczyć je w 3D”.

„Wyrostki zachowane w łupkach mogą pięknie zachować swój skład, ale skamieniałości są skompresowane do tego stopnia, że ​​są prawie dwuwymiarowe, a my musimy zastosować pobieranie niszczące, aby mechanicznie odkopać górne części wyrostka, aby zobaczyć dolne części. Nasze modele są po badaniu równie doskonałe, jak przedtem.

Ten nigdy wcześniej nie widziany szczegół pozwala nam przyjrzeć się trylobitom bliżej niż dotychczas, z rozciętymi ustami i charakterystycznymi wyrostkami głowowymi. Czyż nie jest piękna?

Badanie zostało opublikowane w czasopiśmie Nauka.