Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba wykonał oszałamiające zdjęcie N79, tętniącego życiem obszaru gwiazdotwórczego w Wielkim Obłoku Magellana, podkreślając jego potencjał jako młodszej wersji Mgławicy Tarantula. Obserwacja ujawnia świecący gaz i pył w tym regionie w świetle średniej podczerwieni, dostarczając cennych informacji na temat procesów powstawania gwiazd i składu chemicznego wczesnego Wszechświata, który znacząco różni się od naszej Drogi Mlecznej. Źródło: ESA/Webb, NASA i CSA, O. Nayak, M. Meixner
The Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba Ujawnia wewnętrzne działanie N79, kluczowego obszaru gwiazdotwórczego w LMC, pokazując jego względną wydajność i wyjątkowość chemiczną. droga Mleczna.
Na tym zdjęciu wykonanym przez Kosmiczny Teleskop Jamesa Webba galaktyka satelitarna naszej Drogi Mlecznej zawiera region H II w Wielkim Obłoku Magellana (LMC). Mgławica, znana jako N79, jest częścią zjonizowanego międzygwiazdowego jądra atomowego wodoru, uchwyconego tutaj przez instrument średniej podczerwieni (MIRI) Webba.
N79 to duży kompleks gwiazdotwórczy rozciągający się na około 1630 lat świetlnych w ogólnie niezbadanym południowo-zachodnim regionie LMC. N79 jest powszechnie uważana za młodszą wersję 30 Doratus (znanej również jako Mgławica Tarantula), jednego z najnowszych celów Webba. Badania sugerują, że N79 ma tempo powstawania gwiazd dwukrotnie większe niż 30 Dorat w ciągu ostatnich 500 000 lat.
Powyższe zdjęcie skupia się na jednym z trzech gigantycznych kompleksów obłoków molekularnych znanych jako N79 South (w skrócie S1). Charakterystyczny wzór rozbłysku gwiazd otaczający ten jasny obiekt to seria kolców dyfrakcyjnych. Wszystkie teleskopy, które wykorzystują lustra do zbierania światła, tak jak Webb, mają formę artefaktu wynikającą z konstrukcji teleskopu.
W przypadku sieci sześć dużych kolców gwiazdowych pojawia się ze względu na sześciokątną symetrię 18 głównych segmentów zwierciadła sieci. Takie wzory można zaobserwować tylko wokół bardzo jasnych, zwartych obiektów, gdzie całe światło pochodzi z jednego punktu. Większość galaktyk, chociaż naszym oczom wydają się bardzo małe, jest ciemniejsza i bardziej rozproszona niż gwiazda, dlatego nie widać tego wzoru.
Spostrzeżenia Webba w średniej podczerwieni na temat powstawania galaktyk
W dłuższych falach światła zarejestrowanych przez MIRI widok N79 wykonany przez Webba ukazuje świecący gaz i pył w tym regionie. Dzieje się tak dlatego, że światło średniej podczerwieni może ujawnić, co dzieje się głęboko w obłokach (podczas gdy krótsze fale światła są pochłaniane lub rozpraszane przez ziarna pyłu w mgławicy). W tym polu pojawia się także kilka innych osadzonych protogwiazd.
Takie regiony gwiazdotwórcze są interesujące dla astronomów, ponieważ ich skład chemiczny jest podobny do składu chemicznego gigantycznych obszarów gwiazdotwórczych obserwowanych, gdy Wszechświat miał kilka miliardów lat i okres powstawania gwiazd był szczytowy. Obszary gwiazdotwórcze w naszej Galaktyce Drogi Mlecznej nie wytwarzają gwiazd w takim tempie jak N79 i mają inny skład chemiczny. Webb daje teraz astronomom możliwość porównania i kontrastowania obserwacji powstawania gwiazd w N79 z głębokimi obserwacjami teleskopowymi odległych galaktyk we wczesnym Wszechświecie.
Te obserwacje N79 są częścią projektu WEBB, który bada ewolucję dysków i otoczek wokółgwiazdowych tworzących gwiazdy w szerokim zakresie mas i na różnych etapach ewolucji. Czułość Webba umożliwi naukowcom po raz pierwszy wykrycie dysków pyłu tworzącego planety wokół gwiazd o masach podobnych do naszego Słońca w odległości LMC.
Światło o średnicy 7,7 mikrona pokazane na tym zdjęciu ma kolor niebieski, 10 mikronów w kolorze cyjanowym, 15 mikronów w kolorze żółtym i 21 mikronów w kolorze czerwonym (odpowiednio filtry 770 W, 1000 W, 1500 W i 2100 W).
„Totalna praktyka zombie. Nieprzepraszający analityk. Webman. Typowy fanatyk piwa. Introwertyk. Pisarz”.