Gwiazda toru Tory Bowie umiera przy porodzie

Kariera lekkoatletyczna: Jest najszybszą kobietą na świecie.

Droga Bowie do zostania najszybszą kobietą na świecie rozpoczęła się na boisku do koszykówki w Sandhill w stanie Mississippi.

Liceum Pisgah było zbyt małe, aby wystawiać oddzielne drużyny koszykówki i lekkoatletyki, więc jeśli Bowie chciała grać w koszykówkę, musiała także biegać. Pomógł swojej drużynie lekkoatletycznej zdobywać tytuły stanowe, startując w biegu na 100 m, 200 m, sztafecie 4×100 m i skoku w dal.

Kiedy została zrekrutowana przez University of Southern Mississippi, powiedziała, że ​​będzie rywalizować w lekkoatletyce, jeśli spróbują uczynić kobiecą drużynę koszykówki walk-on. Trzymała się ścieżki.

Kiedy przeszedł na zawodowstwo w 2013 roku, jego największą umiejętnością okazał się skok w dal. Ale szybko przerzuciła się na sprint i jej kariera rozkwitła. Bowie została trzykrotną medalistką olimpijską na Igrzyskach Olimpijskich w Rio w 2016 roku, a rok później zdobyła tytuł najszybszej kobiety na świecie, wygrywając bieg na 100 metrów na Mistrzostwach Świata.

Był hojny ze swoimi wygranymi i odwiedzał rodziny zastępcze na Florydzie i Mississippi trzy do czterech razy w roku, aby dostarczać prezenty i spędzać czas z dziećmi, powiedział jego przyjaciel Antoine Prudhomme.

Jej ostatnie lata: zwróciła się do wewnątrz.

W ciągu ostatnich kilku lat wiecznie samotny Bowie stracił kontakt z wieloma trenerami, którzy uczestniczyli w jego drodze na szczyt.

„Wycofała się ode mnie” – powiedziała jej długoletnia agentka, Kimberly N. Holland powiedział w dniu pogrzebu. „Ale zawsze wracała z powodu łączącej nas więzi”.

Była podekscytowana ciążą, powiedział Holland. Obaj rozmawiali przez telefon kilka tygodni przed jej śmiercią.

„To jedna z najlepszych rozmów, jakie odbyliśmy od dłuższego czasu” – powiedział Hollande telefonicznie w poniedziałek. „Śmialiśmy się jak uczennice. Śmialiśmy się tak mocno, że rozbolał mnie brzuch.

Bowie zgodził się przeprowadzić do Atlanty, aby Holland mógł pomóc w wychowaniu dziecka. Obaj byli tak podekscytowani, Holland powiedział: „Słyszałem szczęście”. To był ostatni raz, kiedy rozmawiali.